8. Powrót z Egiptu

Już dosyć liczna grupa Uczennic Boskiego Mistrza cierpi pozbawiona przewodnictwa swej matki, ale też ich zdecydowana postawa pokazuje, że ziarno ich własnego, specyficznego charyzmatu rozwinęło się, umocniło i nie myli się z równie pięknym i wielkim charyzmatem Sióstr Świętego Pawła. Po upływie prawie dwóch lat Założyciel wzywa Matkę Scholastykę z Egiptu, aby ponownie podjęła swoją posługę przewodzenia i macierzyńskiej obecności także wobec braci z Towarzystwa Świętego Pawła, jak również by przygotowała podłoże do zatwierdzenia Zgromadzenia w Kościele.

Dla ks. Alberione jest to jeszcze czas twórczości założycielskiej. Od 1936 r. otwierają się horyzonty dla duszpasterstwa parafialnego. Wówczas zakłada zgromadzenie Sióstr Jezusa Dobrego Pasterza, zwanych Pasterzankami. Równocześnie zdaje sobie sprawę, że Uczennice Boskiego Mistrza i Pasterzanki, zgromadzenia w tak szybkim tempie rozwijające się, wymagają odpowiedniego zatwierdzenia prawnego. Jeszcze raz, przynajmniej w odniesieniu do żeńskiej gałęzi, nie chce zrezygnować z idei "jednej rodziny" połączonej jednym zatwierdzeniem trzech odgałęzień zaangażowanych w realizację równych wymiarów apostolstwa. Zharmonizowanie myśli Założyciela z regułami kanonicznymi okazuje się jednak niełatwe. Widoczna jest tu potężna moc charyzmatów, które nie są w stanie połączyć się w jeden. Tak więc trudności na tej drodze przyśpieszając objawienie się Bożego planu.

Podczas II wojny światowej Rodzina Świętego Pawła otrzymuje dwa znaczące znaki ze strony Kościoła: zatwierdzenie papieskiego Towarzystwa Świętego Pawła (1941) i Sióstr Świętego Pawła (1943), jednak nie może przejść plan zatwierdzenia w jednym projekcie trzech zgromadzeń żeńskich.

za: G. Oberti, Matka Scholastyka. Radość w służbie Bogu, Velar, Gorle 2011.